წითელი ქოლგის ილუზია

  წარმოუდგენელი არავისთვისაა, რამდენად განსხვავდებიან ადანიანები ერთმანეთისაგან...

  განსხვავდება მათი მიზნები, ფიქრები, ოცნებები.... ილუზიები...

 ერთ წვიმიან საღამოს,  თვალები დავხუჭე და წარმოვიდგინე წითელი ქოლგა...

  წვიმიან, ნაცრისფერ ქუჩაში გამხდარი ქალი მიაბიჯებს... მუხლებამდე, შავი კაბით.... სახე არ ჩანს... ირგვლივ ყველაფერი რუხია... მხოლოდ ქოლგა ღაჟღაჟებს წითლად... ქალი მარტოა... მარტო მიაბიჯებს... საერთო ხედი, საერთო განწყობა სევდიანია...  

ასე შეიქმნა წითელი ქოლგის ილუზია...

  მე საშუალება მივეცი ადამიანებს წარმოედგინათ წითელი ქოლგა და გაეზიარებინათ პირველი ილუზია, რაც შეექმნათ მისი წარმოდგენისას...

  მე ჩავიწერე მათი ილუზიები და მათ ფრთაშესასხმელად, ვცადე მეპოვა მსგავსი შინაარსის ფოტოები...

თეონა:
ვხედავ გოგონას მინდორში. წითელი ქოლგა უჭირავს და ტრიალებს. მზეა ოღონდ და მწვანე ხასხასა მინდორია. გოგონა ზევით იყურება და ქოლგა გადაწეულია.

ნიკა:

წითელი ქოლგა უჭირავს დაახლოებით 30 წლამდე ასაკის ქალს... მის გვერდით მამაკაცია... შემოდგომის ბურუსიანი საღამოა...

სალომე:

არსად  არ დევს.  მე მიჭირავს ხელში გაშლილი და გაზაფხულის თბილი, შხაპუნა წვიმაა. ქოლგას თეთრი კოპლები აქვს და აუცილებლად ვატრიალებ...

თინა:

წითელი ქოლგა უჭირავს პატარა გოგოს. ათი წლისა თუ იქნება.  სარაფანი აცვია ჭრელი. წვიმს, მაგრამ გაზაფხულის ბოლოს რომ იცის ისეთი წვიმაა. ბევრი ხალხი მოძრაობს ძალიან, მაგრამ გოგონას ყურადღებას არავინ აქცევს. ის კიდევ გუბეებიდან–გუბეებზე დახტის, თან ბედნიერია, თან–არა.

ირაკლი: 
წარმომიდგენია პაემანზე მიმავალი წითელქოლგიანი გოგონა გაზაფხულის შხაპუნა, სურნელოვან წვიმაში...

ნუცი:
წითელი ქოლგა ქალს უჭირავს... ქუჩაში დგას. შემოდგომაა. წვიმს. გარშემო ხეებია და სველი ფთლები ცვივა. ქალი მარტოა.
–მოწყენილია?
–არა, სულაც არა, პირიქით, ბედნიერია და უყვარს წვიმა. 

დიანა:
წვიმა წარმოვიდგინე და ხიდი, მდინარეზე... ქოლგა არავის არ უჭირავს, ძირს დევს... უფრო სწორად, ხიდი ტბაზეა...

გვანცა:  

ვხედავ,  ერთ ქალს უჭირავს... შემოდგომაა. წვიმს ძლიერად. ქალი ქუჩაში მიდის და იღიმის, კმაყოფილია ანუ...  მაგრამ თვალებში სევდა აქვს, როგორც ყოველთვის იცის-ხოლმე წვიმის დროს... უცებ, ვხედავ წვიმამ თითქმის გადაიღო და ქარი ამოვარდა... ვხედავ როგორ მისდევს ქალი წითელ ქოლგას და რატომღაც ვერ ეწევა... არადა, თითქოს ერთ ნაბიჯზეა...

მარი:

ზაფხულის მზიანი დღეა... ზღვა... პლაჟი... საამო ნიავი, ყვავილების სურნელით და სიმწვანით გაჟღენთილი... წითელი ქოლგა ქვიშაშია ჩარჭობილი და მზის სხივებისგან მიცავს... მე ვზივარ და ვკითხულობ რომანს, სიყვარულზე...

ნენე:    

 ქოლგა გზაზე დევს.. ნაწვიმარ გზაზე... არ უჭირავს არავის...

 გაზაფხულია... გარშემო ადამიანები მიდი-მოდიან, მაგრამ არავინ არ იღებს ამ ქოლგას... ანუ, მიმავალი ადამიანის ფეხები ჩანს მხოლოდ... სახეები არა...

-როგორ ფიქრობ, საერთო განწყობა სევდიანია?

-არა, უფრო რაღაცის მოლოდინში... მოუსვენრობას გამოხატავს...

ლელა:
წითელი ქოლგა წვიმაში მოყვა, გაზაფხულის თქეშში და თეთრკაბიანი გოგონა სახლში სრულიად მშრალი დაბრუნდა...

თორნიკე:

მაისია. წვიმის წვეთები თვითმკველი ტერორისტებივით ენარცხებიან ქუჩას. სადარბაზოდან ჟღალთმიანი გოგონა გამოდის წითელი ქოლგით ხელში. წვიმა წყდება, მაგრამ გოგონა ამას ვერ ხვდება... რადგან ფიქრობს ბიჭზე, რომელთან ერთადაც ხშირად სეირნობდა ამ ქოლგით, წვიმაში... ახლა კი მარტოა და წვიმამაც კი უარი თქვა მასზე. ამ დროს ქუჩას ის ბიჭი კვეთს და წვიმაც ისევ იწყება, ოღონდ არა ისეთი, მაისში რომ იცის... უფრო ძლიერი წვეთები, უფრო ძლიერი გრძნობა და უფრო ძლიერი ტკივილი. ისტორია გრძელდება დაუსრულებლად, მაგრამ ახლა არა...

... და მაინც... ჩემთვის ქოლგა სევდასთან ასოცირდება...

ჩვენ,  ადამიანები ხომ ერთანეთისგან ძალიან განვსხვავდებით...